ఇంకొన్ని నచ్చిన ఫొటోలు

సెలవురోజు

ఇంట్లో(పుట్టింట్లో) మేడ మీద గదిలో కిటికీలు తెరచి పెట్టి కిటికీ లోంచి చెరువు గట్టు పైన శివాలయం,రామాలయాలను చూస్తూ రామాలయం నుంచి వినిపిస్తున్న భజన వినిపిస్తుంటే పక్కింటి మేడ పైకి ప్రాకిన సన్నజాజి తీగ నిండా విచ్చుకుంటున్న సన్నజాజి మొగ్గల వాసన,ఇంకో ప్రక్కన కొబ్బరి,మామిడి చెట్ట మధ్య లో నుంచి కనిపిస్తున్న మిణుకుమిణుకు మనే నక్షత్రాలు…..ఎన్నాళ్లయిందో ఇలా తీరికగా ప్రశాంతంగా కూర్చుని.సాయంత్రం చినుకులు పడ్డాయి కాబట్టి చల్లగా అనిపించింది.

                               పెళ్లయ్యాక జీవితంలో హడావుడి పెరిగిపోయింది.పెళ్లి జరిగి సంవత్సరమైంది.ఈ సంవత్సరంలో ఒక వారం రోజులు కూడా కుదురుగా ఒక దగ్గర ఉండటం లేదు.ఎప్పుడూ పరుగులే.

                    ఉదయం నుంచి సాయంకాలం వరకు బ్యాంకులో హడావుడి(అసలే ఈ మధ్య బ్యాంకుల్లో తిరునాళ్లని గుర్తు తెచ్చేలా జనాలు.)దానికి తోడు ప్రమోషన్ కూడా తీసుకున్నాను.ప్రమోషన్ బాధ్యతని పెంచుతుందని వ్యక్తిగత జీవితానికి సరిపడేంత సమయం కేటాయించలేమని తెలిసి కూడా ప్రమోషన్ వద్దనుకోలేని పరిస్థితి.ఎప్పటికైనా తీసుకోక తప్పదు ఇప్పుడు వద్దనుకుంటే భవిష్యత్తులో ఎప్పడో ఒకప్పడు వద్దనుకున్నందుకు బాధ పడవలసి వస్తుందని తెలుసు.అలా అని ఇప్పుడేమైనా ప్రశాంతంగా ఉన్నానా అంటే అదీ లేదు ఈ ప్రమోషన్ వలన ఎక్కడికి బదిలీ చేస్తారో అనే బెంగ.పని ఎక్కువగా ఉండి రాత్రి ఏడున్నరకి ఇంటికి చేరినపుడు ఎందుకు ఈ ప్రమోషన్ తీసుకున్నాను అనే ఆలోచన.ఉద్యోగంలో జాయిన్ అయిన కొత్తలో ఎంత ఉత్సాహంగా ఉండేదో.హాయిగా నాకు ఇష్టమైన గ్రామీణ ప్రాంతంలో,ఇంటి దగ్గర నుంచి రోజూ వెళ్లి వచ్చేయగలిగేలా,చేస్తున్న పనికి కాస్త అర్ధం ఉండేలా,ఉద్యోగం వలన మానసికంగా కాస్త సంతృప్తి ఉండేలా ఉండేది.ఇప్పడదేంటో రోజూ గందరగోళంగా నిద్రలో కూడా బెంగగా ఉంటుంది రాత్రికి రాత్రి రాజకీయ నాయకుడి మెదడులో మళ్లీ ఏ కొత్త పధకం రూపు దిద్దుకుంటుందో అని.ఈ పధకాలన్నింటి సంగతేమో కానీ సామాన్యులు,నిరక్షరాస్యులు కష్టపడి సంపాదించుకుని దాచుకుంటున్న డబ్బులకి కూడా ప్రభుత్వం మాతో పెట్టిస్తున్న నిబంధనలు,అడిగిస్తున్న రుజువుల బాధ భరించలేక ప్రజలకి బ్యాంకులంటేనే విరక్తి ఏర్పడిపోయిందన్నది మాత్రం కళ్లకి కట్టినట్లు కనపడుతుంది.

ఉద్యోగంలో ముఖ్యమైన పనులకు కూడా సెలవులు దొరకవు.ఎప్పడో అందరినీ బ్రతిమలాడి ఒకరోజు సెలవు సంపాదిస్తే ఇక ఆ సందర్భంలో మాటలు కూడా రాక ఆనందబాష్పాలు వచ్చేసే పరిస్థితి😊.

అత్తగారిల్లు,పుట్టిల్లు దగ్గర కాబట్టి వారంలో ఇక్కడ కొన్ని రోజులు,అక్కడ కొన్ని రోజులు,వారాంతంలో నాలుగు గంటలు ప్రయాణం చేసి కృష్ణ దగ్గరకి వెళ్లి అక్కడ ఇల్లు సర్దుకుని,ఇంట్లో పనులు చేసుకునే సరికి ఆ రోజు కాస్తా గడచిపోవటం,సోమవారం వేకువ ఝామున బయలు దేరి రావటం మళ్లీ వారం రోజులు మామూలే.

 అమ్మ వాళ్లింట్లో వేకువనే మెలకువ వచ్చినా అమ్మ లేపేంత వరకు మంచం పైనే ఉండటం,అమ్మ మళ్లీ మళ్లీ లేపుతున్నా లేవకుండా తనని కాసేపు అల్లరి చేసి తరువాత లేస్తాను.అత్తగారింట్లో ఆరు తరువాత లేస్తే ఏమనుకుంటారో అని బాగా గుర్తు పెట్టుకుని మరీ వేగం లేచి కూర్చుంటాను.పెళ్లయ్యాక ఆడపిల్లకి పుట్టింట్లో కొన్ని పరిమితులు,మెట్టినింట్లో కొన్ని హక్కులు వస్తాయంటారు.పుట్టింట్లో తోడబుట్టిన వారు లేకపోవటం వలన ఇక్కడ పరిమితులు పాటించాల్సిన అవసరం ఇంకా రాలేదు.

వారాంతంలో కృష్ణ దగ్గరకి వెళ్లినపుడు ఇంట్లో పనంతా అయిపోయాక ఇంటి ముందు మామిడి చెట్టు ఎదురుగా మెట్లు పై కూర్చున్నపుడు విమానాలు ఇంటిపై నుంచి దగ్గరగా వెళ్తూ కనిపిస్తాయి.అలా దగ్గరగా చూడటం కంటే చిన్నపుడు ఆకాశంలో దూరంగా పక్షిలా కనిపించే విమానాన్ని అందరూ ఇళ్ల నుంచి బయటకు వచ్చి విచిత్రంగా చూసే వాళ్లం(ఇప్పటికీ ఊరిలో చిన్నపిల్లలు అలాగే చూస్తారు) అలా చూడటమే బాగుందనిపిస్తుంది.రోజులో ఒక్క సారైనా కృష్ణతో అంటాను మన ఊరి వైపు వెళ్లిపోదాం అని.కృష్ణ దగ్గరకి వెళ్లిన కొత్తలో కూరగాయలు తో పాటు కరివేపాకు,దేవుడికి పెట్టటానికి పూలు కొనుకుంటుంటే మనసొప్పేది కాదు(ఇంట్లో పెరట్లో బోలెడు ఉంటాయి మరి.)

ఒకరోజు పూర్తిగా విశ్రాంతి తీసుకోవాలనిపించి ఈ రోజు అమ్మ వాళ్లింట్లో ఉండిపోయా. ఎన్నాళ్లయిందో ఈ ఊరిని మనసారా తనివి తీరా చూసుకుని.మధ్యాహ్నం పై మేడమీదకి వెళ్లి చూస్తే చుట్టూ డాబాలపై మంచి పెయింటింగ్ వేసినంత అందంగా అందరూ  ఎండుమిరపకాయలు,చింతపండు,పెసలు,మినుములు ఎండబెట్టుకున్నారు.ఎంతందంగా అనిపించిందో.ఎంతైనా పల్లెటూరు అందమే వేరు.

చాలా రోజుల తరువాత నేను మీతో కబుర్లు చెప్పటానికొచ్చాను కదా అందుకే గుర్తొచ్చినవన్నీ ఒక వరుస,పద్ధతి అంటూ లేకుండా గబాగబా చెప్పేసానన్న మాట.ఏమీ అనుకోవద్దు.

చలికాలపు ఉదయాలు

వణికించే చలి లో
పచ్చడి కోసం బొగ్గుల కుంపటి పై కాలుతున్న వంకాయల కమ్మని వాసన 

బొగ్గుల కుంపటి దగ్గరలో కూర్చుంటే ఆ వెచ్చదనం

కొన్ని చలికాలపు ఉదయాలు ఎంత హాయిగా ఉంటాయో.

కావ్య వస్తుందన్న విషయం నేను గమనించకుండా ఏదో చదువుకుంటున్నపుడు తన చిట్టి అరచేతులు రెండూ రాపిడి చేసి ఆ వేడి చేతులు నా బుగ్గలపై పెట్టి నిద్ర ముఖంతో ముద్దుగా చలి తగ్గిందా అని అడుగుతుంది తను.మనసుకి హాయిగా అనిపిస్తుంది.

అర్ధం చేసుకోరూ….

ఏదైనా విషయం గురించి ప్లాన్ చేస్తున్నపుడు ఇలా జరుగుతుంది అలా జరుగుతుంది అంటూ సానుకూలంగా ఆలోచనలను కొనసాగిస్తుంటారు కృష్ణ(అదే మా వారి పేరు).నా నోరు ఊరుకోదుగా నేనేమో వెంటనే అలా జరగకపోతే….ఏం చేయాలో కూడా ఆలోచించి పెట్టుకోమంటాను.పాపం తను వస్తున్న కోపాన్ని అణచుకుని,ప్రశాంతతను బలవంతంగా గొంతు లోకి ,ముఖంలోకి తెచ్చి పెట్టుకుని”ఎపుడూ సానుకూలంగా ఆలోచించవేం” అంటారు.ఎక్కడైనా భార్యాభర్తలిద్దరు ఒకేలా ఆలోచిస్తారా?ఆయన అమాయకత్వం కాకపోతే😊.ఒకరు వేగంగా వెళుతుంటే ఇంకొకరు స్పీడ్ బ్రేకర్ లా వేగం తగ్గించేలా ఉండేవారినే కదా దేవుడు కలుపుతాడు.ప్రతీసారీ మనమనుకున్నట్లే జరగాలని లేదుగా దానికి వ్యతిరేకంగా కూడా జరిగే అవకాశం ఉందని మనసును సిద్ధం చేసి పెట్టుకోవటం మంచి పద్ధతి కదా.ఇదే చెబితే కోపంగా చూస్తారు.నాకపుడు స్వర్ణ కమలం సినిమాలో భానుప్రియ గారు అన్నట్లు”అర్ధం చేసుకోరూ….” అనాలనిపిస్తుంది.నాకు అంత సున్నితంగా,అందంగా అనటం చేతకాదు లెండి.ఇక మరీ ఎక్కువగా వ్రాసి ఇంకా మీ సమయం వృధా చేయాలంటే కాస్త మొహమాటం గా ఉంది.ఈ రోజుకి ఇది చాలు.ఇక ఉంటానేం.

ఈ ఫొటో కి పైన వ్రాసిన దానికి ఎటువంటి సంబంధం లేదు.ఈ ఫొటో నచ్చింది ఊరికే అలా పెట్టాలనిపించింది.

అదృష్టం కాదు…విధి..అనండి.

బ్యాంక్ నుంచి ఇంటికి వెళ్లేందుకు మెట్లు దిగుతుంటే ఎవరివో మాటలు అనుకోకుండా వినటం జరిగింది.ఎవరో వేరొకరి గురించి మూడో వ్యక్తితో చెబుతున్నారు.ఆ అమ్మాయి మా ఇంటికి వచ్చిన దగ్గర నుంచి మాకు మంచి జరుగుతుంది.ఆమె మాకు అదృష్ట దేవత అని.

                చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచం కొంచెం కొంచెంగా అర్ధం కావటం మొదలైన దగ్గర నుంచి ఎపుడూ అనుకునే మాట మనసులో మెదిలింది.”ఈ రోజు నువ్వు అదృష్టం తెచ్చావు అంటే పొంగిపోకూడదు.అదృష్టానికి బాధ్యత  తీసుకునే ఉద్దేశ్యం ఉంటే రేపటి రోజున చెడు జరిగితే అది నీ దురదృష్టం వలనే అంటే దానికి కూడా బాధ్యత  వహించటానికి సిద్ధపడాలి.”

ఇది ఎపుడూ మనసులో అనుకునే మాట.

ఒకరి జీవితంలో జరిగే సంఘటనలకు వేరొకరిని అదృష్టవంతులు గానో,దురదృష్టవంతులు గానో చెబుతూ బాధ్యులను చేయటం న్యాయం కాదేమో అనిపిస్తుంది.

బహుశా నా చిన్నతనంలో నాన్న గారు చనిపోయాక,ఒకరిద్దరు నేను పుట్టిన తరువాతే ఆయన చనిపోయారు అనటం వలన మనసుకు కలిగిన బాధ ఇలా అనుకునేలా చేసిందేమో.

నేను చూసిన కొత్త పాత నోట్ల ముచ్చట్లు

500,1000 నోట్లు చెల్లవనే విషయం మొదట వాట్సాప్ మెసేజ్ చేరవేసింది.అది చదవగానే మొదట అర్ధం కాలేదు.టి.వి. లో చూడగానే దాని గురించి అర్ధమైంది.కొత్త వంద నోట్లు,చిన్న నోట్లు దాచుకునే సరదా నాకు ఉండటం వలన ఇంట్లో పెద్ద ఇబ్బందులు ఎదురు కాలేదు.నా బ్యాగ్ లన్నీ వెతికితే దొరికింది ఒకే ఒక ఐదు వందల నోటు.ఆశ్చర్యమేంటంటే అమ్మ,పెద్దమ్మ దగ్గర సీక్రెట్ గా దాచుకున్న డబ్బులు ఒక్కొక్కరి దగ్గర  దాదాపు పదిహేను ఇరవై వేలు బయటకి తీశారు.(అత్తమ్మ దాచుకున్న డబ్బు పాపం నా దగ్గర చూపలేదు నా దగ్గర నుంచి మామయ్య గారు కూపీ లాగుతారేమో అన్న అనుమానంతోనేమో.అత్తమ్మ  ఫోన్ చేసి పిలవటంతో మరుసటి రోజు మా ఆడపడుచు కి మా ఇంట్లో పనిపడింది.ఆ తరువాత మా ఆడపడచుకి బ్యాంకులో పని పడింది.😊).

                                            ఆ రోజు నుంచి మొదలయ్యాయి బ్యాంకులో అవస్థలు.అసలే జనానికి బ్యాంకు సిబ్బంది అన్నింటికీ చిరాకు పడిపోతారు అనే అభిప్రాయం మా మీద.అయినా అది జనాల తప్పు కాదు బయటి నుంచి అద్దాల లో నుంచి చూసే వారికి మేం హాయిగా కూర్చుని ఉద్యోగం చేస్తున్నట్లు కనిపిస్తాం మరి.మా కష్టాలను ఇప్పుడు మీకు చెప్పను లెండి.మీకు కష్టాలేముంటాయి అన్నట్లు అలా చిరాకుగా చూడకండీ.

                        రెండు వారాల నుంచీ ఎదురు చూసిన రెండో శనివారం,ఆదివారం సెలవులు లేవనేయటంతో వేరే ఊరిలో ఉద్యోగం చేస్తున్న మా వారి దగ్గరకు వెళ్లి తన పుట్టిన రోజు నాటికి తనతో ఉండాలనుకున్న నా కోరిక తీరకుండా పోతున్నందుకు బోలెడంత ఏడుపు లాంటి భావమేదో వచ్చేసింది.అయినా కూడా తన పుట్టిన రోజు ముందు రోజు బ్యాంక్ ముగిసాక బయల్దేరి అక్కడికి రాత్రి తొమ్మిదింటికి చేరి మళ్లీ తన పుట్టిన రోజు వేకువ ఝామున బయలు దేరి వచ్చేసాను.ఇక నా సంగతులు వదిలేద్దాం.

                                   నడవటానికి  కష్టమయ్యే  స్థితిలో ఉండి పేదవారిలా కనిపించే పెద్ద వయస్సు వారు కూడా ఒక్కొక్కరు యాభై వేలు అంత కంటే ఎక్కువ మొత్తాలు పూర్తిగా దుమ్ము ధూళి పట్టిన నోట్ల కట్టలు తెచ్చారు వాటి ధూళి వలన నాకు అప్పుడు మొదలైన జలుబు,తుమ్ములు ఇంకా తగ్గలేదు.లంచగొండి అధికారుల డబ్బు వాళ్ల  ఆఫీస్ లో పనిచేస్తున్న,రిటైరైన స్వీపర్ కుటుంబ సభ్యుల అకౌంట్లలోకి చేరిపోయింది.చూస్తూ కూడా కొన్ని సార్లు ఏమీ చేయలేని పరిస్థితి.

                               కొత్త రెండు వేలు నోటు చూడగానే ఇదేంటి ఇలా ఉంది బాలేదు అని కొందరంటే,కొంతమంది ఆ నోటు అందుకోగానే కళ్ల కి అద్దుకుని ముద్దు పెట్టుకున్నారు.ఇన్ని రోజులలో చాలా మంది కోపాన్ని ఎదుర్కోవలసి వచ్చింది.వారి దగ్గరున్న పాత నోట్ల ని కొత్త నోట్లుగా మార్చుకోవటం లో సహకరించలేదని పరిచయస్తుల నుంచి కోపాన్ని,ఎక్కువ కొత్త నోట్లు అందుబాటులో లేక అందరికీ ఎంతో కొంత డబ్బు అందుబాటులోకి రావాలనే ఉద్దేశంతో తక్కువ డబ్బు మాత్రమే అకౌంట్ నుంచి తీసుకెళ్లమన్నందుకు ఖాతాదారుల కోపం భరించవలసి వచ్చింది.ఉదయం వేగం బ్యాంకుకు వెళ్లి రోజంతా జనాలతో తిట్లు తిని దాదాపు రాత్రి పడుకునే వేళకి ఇంటికి చేరే సరికి ఒంట్లోని శక్తి శూన్యమైపోతుంది.ఇంత అలసట లో కూడా అప్పుడపుడు ఇష్టమైన బ్లాగులు చదువుకున్నాను.ఇక ఉంటానండీ.

ఈ మధ్య నాకు నచ్చిన కొన్ని ఫొటోలు

మనసు వర్షించని మేఘమైనట్లు…

మురిపెంగా పెట్టుకున్న ముగ్గును మొత్తం ఎవరో కాలితో చెరిపేసినట్లు

ఇష్టం గా రాసుకున్న డైరీ పేజీలను ఎవరో కళ్ల ముందే కాల్చేస్తున్నట్లు

పుస్తకాల మధ్యలో ప్రేమగా దాచుకున్న నెమలికన్ను ని ఎవరో ముక్కలుగా చింపేసినట్లు

అమాయకంగా నవ్వే పసిదానికి ఎవరో అకారణంగా చెంపదెబ్బని బహుమతిగా ఇచ్చినట్లు

ఇష్టంగా తిరుగాడిన ఇంటిని ఎవరో కూల్చేసినట్లు

రోజూ ఆప్యాయంగా చూసుకునే  కిటికీ దగ్గరి మరువం మొక్కలను రంగుల పూలు పూయట్లేదనే కారణంతో ఎవరో తీసిపడేసినట్లు

అందంగా కుట్టటం పూర్తైన పూల దండ దారం తెగిపోయి పూలన్నీ చెల్లాచెదురుగా పడిపోయినట్లు

చక్కగా అలంకరించుకున్న కొండపల్లి బొమ్మలను ఎవరో విరిచి పడేసినట్లు

మెలకువ గా ఉండగానే ప్రపంచంతో సంబంధం తెగిపోయినట్లు

పగలు రాత్రి మనసుకి శూన్యం తప్ప ఇంకేమీ కనిపించనట్లు

విలువైన బంధపు దారం ఏక్కడో తెగేంతలా బలహీనపడుతున్నట్లు

​

పంతులు గారి ఇల్లు

(అసలు ఈ పోస్ట్ నిన్ననే వ్రాయాలనుకున్నా.కానీ వారంలో ఒకరోజు స్మార్ట్ ఫోన్ వాడటం, ఇంటర్నెట్ వాడటం పూర్తిగా మానేయాలని నిర్ణయించుకుని నిన్న అమలుచేశాను.ఇదంతా ఎందుకు చెబుతున్నానంటే మీరు కూడా ఒకరోజు అలా చేసి చూడండి చాలా హాయిగా ఉంటుంది.)
కొంతమందికి కొన్ని ఇష్టం.వాటికి కారణం మాటల్లో చెప్పమంటే వివరించటం కష్టం.అలాగే నాకు ఇల్లు అంటే ఇష్టం.అర్ధం కాలేదా?మా ఇల్లంటే ఇష్టం.ఈ ఇష్టం తోనే ఉద్యోగం,పెళ్లి విషయంలో నిర్ణయాలు తీసుకున్నాను.ఇపుడు కంటే ఎక్కువ జీతం వచ్చే ఉద్యోగాలు దూరప్రదేశాల్లో వస్తే వదులుకుని,దూరం బదిలీలు ఉండని ఈ ఉద్యోగం లోనే ఉండిపోయాను.విదేశాల్లో చదువుకుని వచ్చిన మా వారు అక్కడ ఉద్యోగావకాశాలు వచ్చినా వెళ్లలేదనేది నాకు అతనిలో నచ్చిన అంశాలలో ముఖ్యమైనది.పైగా వాళ్ల ఊరికి మా ఊరికి మధ్య దూరం పాతిక కిలోమీటర్లకు మించదు.అంటే మా ఇంటికి దగ్గరగా ఉండవచ్చు.
                    ఇక ఇల్లు అంటే ఇష్టం విషయానికొస్తే ఎవరిల్లైనా ఇష్టమే.ఇల్లంటే భౌతికంగా కనిపించే గోడలతో కూడుకున్నది మాత్రమే కాదు.ఇంట్లోని ప్రతి అణువణువుతోనూ ఆ ఇంట్లో వారికి ప్రత్యేకమైన అనుబంధం ఉంటుంది.ఇల్లంటే ఇష్టం అన్నాను కదా.ఇప్పటి లాంటి ఆధునికమైన డ్యూప్లెక్స్ ఇల్లు లాంటివి కావు.పాతకాలపు ఇల్లు.మరీ ముఖ్యంగా మండువా ఇల్లు.నాన్న వాళ్ల ఇల్లు నా చిన్నతనంలో నేను నాలుగవ తరగతి చదివే వరకు అచ్చంగా అలాంటి మండువా ఇల్లే.తరువాత వర్షాల్లో అది కూలిపోవటం, దాని స్ధానంలో వేరే పద్ధతిలో ఇల్లు కట్టడం జరిగిపోయినా అంతకుముందు ఉండే పాత మండువా ఇంటి రూపం ఇప్పటికీ నా కళ్ల ముందు సజీవంగా ఉంది.ఇలా మండువా ఇల్లంటే నాకున్న ఆరాధనా భావం(ఇది మీలో కొంతమందికి పిచ్చిలా అనిపించవచ్చు.అపుడు మీరు ఎవరి పిచ్చి వాళ్లకి ఆనందం అనే మాట గుర్తు తెచ్చుకోవాలి మరి.) నాతో పాటు పెరిగి పెద్దదయింది.ఇలా కాలం గడుస్తుండగా ఒకానొక వేసవికాలపు సెలవులలో(బహూశా ఏడవ తరగతి తరువాత అనుకుంటాను.) నేను మా మేనత్త వాళ్ల ఇంటికి వెళ్లి వాళ్ల మామిడి తోటలు,జీడితోటల్లో ఆడుకుంటూ,తాటిముంజెలు, పనసతొనలు తింటూ,ఊరి చివర ఉన్న ఏరులో స్నానాలు చేస్తూ రెచ్చిపోతున్న రోజుల్లో మా మామయ్య ఏదో పని మీద ఏరు అవతల ఉన్న ఊరికి వెళుతూ  పిల్లలందరినీ తీసుకెళ్లారు.అదిగో ఆ ఊరిలో కనిపించింది ఆ ఇల్లు.అదే పంతులు గారి ఇల్లు అంటారంట ఆ ఇంటిని.చాలా పే…………ద్ద ఇల్లు.దాదాపు వందగదులుంటాయేమో(అప్పట్లో నాకు అలాగే అనిపించింది.ఎన్ని గదులో నాకు నిజంగా తెలియదు.)నాకు అందులో దూరిపోయి ఇల్లంతా తిరిగి చూడాలనిపించింది.కానీ ఇలాంటి కోరికలు చెబితే ఎవరైనా ఏమైనా అనుకుంటారేమో అని నోరు మూసుకున్నాను.మామయ్యా అందులో ఎంతమంది మనుషులుంటారు అని అడిగాను తెలియదమ్మా అన్నారు.అప్పటి నుంచి ఆ ఇంటిని చూడాలని రోజూ అనిపించేది.కానీ మళ్లీ ఆ ఇంటిని చూడటం కుదరలేదు.ఆ ఇల్లు ఎవరిది అనే విషయంతో నాకు సంబంధం లేదు ఆ ఇల్లంటే ఇష్టం అంతే.
              ఇన్నేళ్ల తరువాత నిన్న మళ్లీ విన్నాను ఆ ఊరి పేరు.నిన్న బ్యాంక్ లో లోన్ కోసం వచ్చి నా పక్క కౌంటర్ ముందు నిల్చున్నామె నోటి నుంచి.ఆ ఊరి పేరు వినగానే మంత్రం వేసినట్లు అక్కడకి వెళ్లిపోయాను.ఆమెని అడిగాను ఆ ఊరిలో ఒక పెద్ద ఇల్లు ఉండాలి ఎలా ఉంది ఆ ఇల్లు?బాగుందా? అని ఏదో చిన్ననాటి నేస్తం గురించి అడిగినట్టుగా.ఆమెకి నా ప్రశ్న ఆశ్చర్యంగా అనిపించినట్లుంది.ఆ ఇంట్లో ఇప్పుడు ముగ్గురు ముసలివాల్లే ఉన్నారండీ. వాళ్ళ పిల్లలు ఆ ఊరు వదిలి వెళ్లిపోయారు.ఆ ఇంట్లో చాలా వరకు పాడైపోయింది పాములు చేరిపోయాయండీ అని ఇంకా ఆమె ఏదో చెబుతుంటే ఇంకా వినేందుకు మనసు అంగీకరించలేదు.అప్రయత్నంగా అక్కడి నుంచి మిగిలిన మాటలు వినపడనంత దూరంగా నడచుకుని వెళ్లిపోయాను.
              కొంతకాలానికి పల్లెల్లో ఒకపుడు హుందాగా ఉండే ఇల్లు వారసులు లేని అనాధల్లా చిన్నబోతాయా? మా తరువాత తరాల వాళ్లు మేము ఇప్పుడుంటున్న ఇల్లు ని ఇలాగే వదిలి వెళ్లిపోరు కదా అనే భయం మనసుని ఆక్రమించేసింది.మా ఆటలు, నవ్వులు, అలకలు, కన్నీళ్లు,ఆశలు వీటన్నింటిలోనూ భాగంగా ఉన్న ఇల్లు కొంత కాలం తరువాత ఖాళీగా అయిపోనివ్వకు తండ్రీ అని దేవుడిని అప్రయత్నంగానే వేడుకున్నాను.వేటి మీదా మమకారం పెంచుకోకూడదు కాలంతో పాటు కొన్ని మార్పులు తప్పవు అని తెలిసినా దేవుడిని ఈ కోరిక కోరుకోకుండా మాత్రం నా మనసుని కట్టడి చేసుకోలేకపోయాను.
              పంతులు గారి ఇల్లు ఇప్పుడు ఎలా ఉన్నా నా ఙాపకాలలో మాత్రం చాలా గంభీరంగా,హుందాగా,అందంగా ఎప్పటికీ నిలిచి ఉంటుంది.

(ఫొటో గూగుల్ లో వెతికి తెచ్చుకున్నది.)

ఈ కార్టూన్ బాగుంది కదూ.

ఈ రోజు ఈనాడు దినపత్రిక లోని ఈ కార్టూన్ చాలా నచ్చింది.చాలా నవ్వు తెప్పించింది.